15րդ դարի Ռումինիայի իշխան Վլադ երրորդ Դռակուլան, նույն ինքը Գռաֆ Դռակուլան համարվում է վամպիռների նախահայրը։ Պատճառն այն է պատերազմից հետո նա խմում էր, իր կողմից սպանված մարդկանց արյունը։ Ծնվել է 1431 թ. Ռումինյայի Վալախիա քաղաքում, հորից հետո նա է եղել իշխանը։
Իր իշխանության տարիներկն պայքարել է Օսմանյան կայսրության դեմ, և վարվել անմարդկային նրանց հետ, զոհերին հանելով ցցերի վրա, և հենց այդ տեսարանի առաջ ճաշելով, դա էլ հերիք չէ, ուտեստի հետ միասին պմելով զոհերի արյունը։
Սակայն Ռումինացիների մեծամասնություն նրան ազգի հերոս է համարում։
Երբ նա 10 տարեկան էր Ռումինիան կործանման եզրին էր, և Օսմանյան կայսրության սուլթանը առաջարկեց Ռումինիայի իշխանին գերության տալ իր 2 երեխաներին՝ Դռակուլաին և նրա փոքր եղբորը։ Հարցակումները դադարեցնելու դիմաց։
Երկիրը փրկելու համար, այլ տարբերակ չունենլով, իշխանն այդպես էլ վարվեց, սակայն այն պայմանով, որ որդիները ողջ պետք է մնան։ Նրանց պահում էին բանտախցում, որտեղ նրանց հետ շատ վատ էին վերաբերվում։ Եվ չնայած խոստմանը Օսմանյան կայսրությունը վերսկսում է հարձակուները։ 4 տարի անց սպանվում է Դռակուլաի հայրը, և Վալախիայի իշխանն է դառնում Գռաֆ Դռակուլան։ Շուտով բանտախցից դուրս տարան նաև նրա եղբորը, և նրանք այլևս չհանդիպեցին։ Գերեվարված ռումինացիները սպանվում էին Դռակուլաի աչքի առաջ, և հենց ցցերի վրա։ Այդ ամենը տեսնելը և վրեժի զգացումը դառձան նրա ապագա դաժանությունների պատճառը։
Մի քանի տարի հետո սուլթանի հրամանով նա ազատվում է գերությունից։ Նա կարող էր գնալ իր երկիր և ղեկավարել այն, սակայն սուլթանի հրամաններով։ Ռումինիաի բանակը այնքան էր թուլացել այդ ընդացքում, որ Դռակուլան ալյ ելք չուներ, սուլթանի կարծիքով։ Եվ հենց այդ ժամանակ էլ նա վերածվեց վամպիռի…
Ռումինիան ծայրահեղ վիճակում էր, մարդիկ հիվանդ էին և անօգնական, տները կիսաքանդ էին, իսկ զորքը կազմում էր մի քանի 1000։ Եվ ով կսպասեր, որ ինչ֊որ մեկը Ռումինիան կրկին ոտքի կհանի։ Գռաֆ Դռակուլաին դա հաջողվեց։
Նա մցրեց նոր օրենքներ՝ դաժան, բայց արդյունավետ։ Նա հրամայեց սպանել ցանկացածին, ով գողություն կանի, մի քանի այդպիսի դեպքերից հետո, ժողովուդը գիտակցեց թե ով է իր ղեկավարը։ Ովքեր չէին ցանկանում աշխատել, նա կրկին սպանում էր։ Ժողովուրդը սարսափում էր նրանից։
Մի քանի տարի, և Ռումինիաում անցավ դժվար ժամանակաշրջանը։ Իսկ Օսմանյան սուլթանը չէր էլ պատկերացնում, որ Դռակուլան հզորացնում է երկիրը։
Երբ Օսմանյան սույթանը պատվիրակություն ուղարկեց Դռակուլաին, օսմանացի պաշտոնիաները մտան Դռակուլաի նստավայր գլխաշորերով, և զգուշացումից հետո էլ չհանեցին դրանք։ Դռակուլան հրաման տվեց մեխեր խրել նրանց գլխի մեջ, որպեսզի երբեք գլխաշորերը դուրս չգան…
Սուլթանը իմացավ, և հավաքեց իր 250000 անոց զորքը և հարձակվեց Ռումինիայի վրա, Դռակուլան, իր 30000 անոց զորքով ջախջախեց նրանց։ Սակայն անհասկանալի ձևով։ նա ոչնչացրեց հակառակորդի զորցի զգալի մասը գիշերվա ընթացում, և օսմնյան զորքն ասում էր, որ նրանք կարծես տեսիլքի հետ կռիվ տաին, անգամ զինվորներից մեկը սրով խոցել էր Դռակուլաին, իսկ նա շարհունակել է կռվել, կարծես ոչինչ չի եղել։
Սուլթանը չհավատալով այդ ամենին կրկին արշավանք կազմակերպե Ռումինիա դեմ, որին անձամբ մասնակցեց։ Ամբողջ գիշեր մարտնչելով, մի կերպ թաքնվեց ողջ մնալու համար, իսկ առավոտյան երբ դուրս եկավ թաքստոցից, տեսավ, որ իր զորքը հանվել է ցցերր վրա։ Օսմանցիները նահանջեցին այս դեպքից հետո։
Դռալկուլաի մասին սկսեցին խոսել բոլորը, երբ լուրերը տարածվեցին։ Նաև ասում էին, որ նա միայն գիշերն է շրջում աշխարհով, և ցերեկը նրան տեսնել անհնար էր։
Նրա չարությունը գնամով արդեն չափ ու սահման չէր ճանաչում։ Նա դաժանություններ էր կիրառում արդեն նաև սեփական ժողովրդի դեմ առանց որևե պատճառ։ Ժողովուրդը ատում էր նրան, և արդյունքում նա սպանվեց սեփական ժողովրդի կողմից։